Περί σωτηρίας ψυχῆς καί Παραδείσου. Μέρος Γ΄
"ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ"
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
10η. Σᾶς ἔστειλα μίαν ἐπιστολήν, ὅπου ἔγραφα ὀλίγα περί παραδείσου· πιστεύω πώς θά χαρήκατε. Ἄχ, καί ποῦ νά βλέπατε ὀλίγον ἀπό τόν παράδεισον! Καί νά ἀκούγατε καί κάτι ἀπό ὅ, τι ψάλλουν οἱ γλυκεῖς ἄγγελοι, πού λάμπουν ἀπό φῶς οὐράνιον καί εὐωδιάζουν παραδεισένια! Ἄχ, τί ὀμορφιά καί τί κάλλος! Δυστυχῶς ἡμεῖς ἔχομεν μεσάνυκτα ἀπό ὅλα αὐτά.
Ἐκεῖ λάμπουν ὅλα ἀπό εὐτυχίαν χωρίς μέτρον. Καί ὁ θρόνος τοῦ Χριστοῦ τί σοῦ λέγει! Κάθεται ὁ Δεσπότης Χριστός ἐπί θρόνου καί ἀπό τό φῶς Του δέν ἠμπορεῖ κανείς νά διακρίνῃ τό ἱερόν καί γλυκύτατον πρόσωπόν Του. Ἄ! Τί γλύκα καί τί ὀμορφιά! Τί ὡραιότερον τούτου! Αὐτός εἶναι πραγματικός παράδεισος· ἡ θεωρία τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ μας! Δόξα, Κύριε, τῷ Σταυρῷ σου καί τῇ Ἀναστάσει σου.
Ὤ, βάθος σοφίας Θεοῦ! Ὦ μυστήρια τῆς τρισηλίου Θεότητος! Μακάριος ὅστις ταπεινώσῃ τόν ἑαυτόν του ὡς τό παιδίον ὑπακούων ἐν ἀκακίᾳ ψυχῆς εἰς ὅλα τά προστασσόμενα δι᾿ ἀγάπην Θεοῦ! Καί ἀλλοίμονον εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος θά κρατήσῃ τόν ἐγωϊσμόν του, ὡς ἐγώ, ὁποίων θείων δωρεῶν θά στερήσῃ τόν ἑαυτόν του!
Τρέξατε, παιδιά μου, μέ ταπείνωσιν, νά φθάσετε τόν δι᾿ ἡμᾶς ταπεινώσαντα ἑαυτόν Κύριον, γλυκύτατον, φιλούμενον καί ἐράσμιον Χριστόν μας, τό φῶς τῆς πτωχῆς μας ψυχῆς.
Βλέπετε τί ὀμορφιά μᾶς περιμένει! Νά βλέπατε τί ὡραῖα πού εἶναι! Τά πάντα θά παραβλέπατε, σκουπίδια θά ἐγίνεσθε, μόνον νά μή στερηθῆτε ὅσα μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει ἡ γλυκειά ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ μας! Τέτοια μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντάς μου καί σᾶς τά μεταφέρω, διά νά γλυκανθῆτε· τελειώνω· συγχωρήσατέ με!
11η. Σκέπτομαι καί πάλιν· ἐγώ δέν εἶμαι διά τόν παράδεισον, διότι τά ἔργα μου μέ προειδοποιοῦν, ὅτι μόνον διά τήν κόλασιν εἶμαι.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὁμιλεῖ διά τόν παράδεισον πολύ ὡραῖα. Αὐτός ἡρπάγη μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί εἶδε τά κάλλη τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί ἐξεστηκώς ἀνεφώνησε: Πόσον ὡραία καί πάγκαλος εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου δέν συγκρίνεται μέ τίποτε τό ὡραῖον τῆς γῆς!
Τέτοια ὀμορφιά ἔχει ὁ παράδεισος, πού μάτι ἀνθρώπου δέν ἠμπόρεσε νά ἴδῃ τέτοια ὡραιότητα· ἐπίσης αὐτί ἀνθρώπου δέν ἤκουσε ποτέ γλυκυτέρας ὑμνωδίας, καθ᾿ ὅτι εἰς τόν παράδεισον ψάλλουν ἀγγελικαί χορωδίαι, ἀσυγκρίτως γλυκύτερα ἀπό τά πιό καλλίφωνα ἀηδόνια!
Συνεχίζων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι οὐδέποτε συνέλαβεν ὁ ἄνθρωπος μέ τήν γνῶσιν του τό τί ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός διά τά παιδιά Του εἰς τόν οὐρανόν, εἰς τόν παράδεισον· πράγματι εἶναι ἀλήθεια ὅτι, ἐάν ἐγνωρίζαμεν τάς πνευματικάς ἀπολαύσεις τοῦ παραδείσου, εἰς πάντα θά ἐκάναμεν ὑπομονήν, ὅπως τόν κερδίσωμεν· ἐνῷ τώρα λόγῳ ἀγνωσίας πράττομεν τά ἀντίθετα καί οὕτω φεύγομεν μακράν Αὐτοῦ!
Ὤ, καί νά ἠξεύραμεν τί εἶναι ὁ παράδεισος! Νοῦς ἀνθρώπου δέν δύναται νά συλλάβῃ τό μέγεθος τῆς ὡραιότητος αὐτοῦ! Ἐκεῖ ψάλλουν οἱ χοροί τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἁγίων ψυχῶν χωρίς τέλος. Ἕνα Πάσχα αἰώνιον, ἀτέρμον!
Ἐκεῖ αἱ ψυχαί συνομιλοῦν μέ ἀγαλλίασιν· συζητοῦν τό πῶς διῆλθον εἰς αὐτήν τήν ματαίαν ζωήν καί πόσον ὁ Θεός τούς ἐβοήθησε καί διέφυγαν τήν κόλασιν καί κατέπαυσαν εἰς αὐτόν τόν μακάριον τόπον τοῦ Θεοῦ! Ἀτελειώτους εὐχαριστίας ἀναπέμπουν εἰς τόν Θεόν διά τήν μεγίστην ταύτην ἐλεημοσύνην Του, τῆς ἀποκτήσεως τοῦ παραδείσου!
Ὁ παράδεισος τί εἶναι; Εἶναι τόπος γεμάτος ἄνθη ἀμάραντα, μεστός ἀρωμάτων θείων, ἀπόλαυσις ἀγγελική, ζωή πασχαλινή, ἔρως θεῖος, ἀκατάπαυστος δοξολογία τοῦ Θεοῦ καί βιοτή αἰώνιος!
Διά τοῦτο λοιπόν ἀξίζει νά ἀγωνισθῶμεν· καί τί εἶναι ὁ ἰδικός μας ἀγών, ἐμπρός εἰς αὐτόν τόν "μυθικόν" - τρόπος τοῦ λέγειν - παράδεισον!
Ἄχ, Παράδεισε, τί ὄμορφος πού εἶσαι! Τά κάλλη σου μέ θέλγουν, μέ κάνουν ἄλλον ἄνθρωπον. Διατί ὅμως νά μήν προσπαθῶ ἀγωνιζόμενος καλῶς νά σέ κερδίσω; Θεέ μου, Κύριέ μας, γλύτωσέ μας ἀπό τήν χειρίστην ὑπερηφάνειαν, ὥστε μέ ὁδηγόν τήν ἁγίαν ταπείνωσιν, νά γίνωμεν οἱ κάτοικοι τοῦ γλυκυτάτου Παραδείσου! Ἀμήν· γένοιτο.