Ὅπου ὁ νοῦς μου ὅλος αἰχμαλωτίσθη εἰς τήν θεωρίαν τοῦ Παραδείσου ἐκείνου.

Κάτι παρομοίως ἀναγράφεται εἰς τίς ἐπιστολές τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ, ἁγιορείτου ἡσυχαστοῦ τοῦ παρελθόντος αἰῶνος·

-Μίαν φορά βαδίζων τήν νύκτα -οὖσα πανσέληνος- ἐπήγαινα, λέγει, εἰς τόν Γέροντα νά εἰπῶ τούς λογισμούς καί νά κοινωνήσω. Ἀφοῦ ἔφθασα, ἐστάθην ὀλίγον μακράν ἀπεπάνω εἰς ἕνα βραχάκι, νά μήν τούς ἀνησυχήσω τήν νοεράν ἀγρυπνίαν τους. Καί καθήμενος καί εὐχόμενος νοερῶς ἤκουσα μίαν γλυκεῖαν φωνήν, ὅπου ἐκελαϊδοῦσε ἕνα πουλί. Θά ἦτον ὥρα τέσσαρες τῆς νυκτός. Καί ἡρπάγη ὁ νοῦς μου εἰς τήν φωνήν. Καί ἠκολούθουν ὀπίσω νά ἰδῶ ποῦ εἶναι αὐτό το πουλί. Καί προσεκτικά παρετήρουν ἐδῶ καί ἐκεῖ. Ὅπου ἐρευνώντας εἰσῆλθον εἰς ἕνα ὡραῖον λιβάδι. Καί προχωρῶν, ἦτον χιονόλευκος δρόμος μέ ἀδαμάντινα καί κρυστάλλινα τείχη. Μέσον δέ ἀπό τα τείχη ἦτον ἄνθη πολυποίκιλα καί χρυσόχρωμα, ὅπου ὁ νοῦς μου ἀλησμόνησε τό πουλί καί ὅλος ἠχμαλωτίσθη εἰς τήν θεωρίαν τοῦ Παραδείσου ἐκείνου. Καί προχωρῶν, ἦτον ἕνα παλάτι ὑψηλόν καί θαυμάσιον, ἐκπλῆττον νοῦν καί διάνοιαν. Καί εἰς τήν θύραν ἵστατο ἡ Παναγία μας βαστάζουσα ὡς βρέφος τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν εἰς τήν ἀγκάλην της. Ὅλη ὡσεί χιών κατάλευκος ἀπαστράπτουσα. Καί προσεγγίσας ἐγώ ἠσπασάμην ὡς ἐν ἀπείρῳ ἀγάπῃ. Καί ὡς βρέφος μέ ἐνηγκαλίσθη καί κάτι μέ εἶπε. Δέν ἀλησμονῶ τήν ἀγάπην, ὅπου μέ ἔδειξεν ὡς γνησία Μητέρα... καί ἦλθον εἰς τόν ἑαυτόν μου. Καί ἤμην πάλιν εἰς τό βραχάκι ἀκουμπισμένος.

Μοναχός Λουκᾶς Φιλοθεΐτης

Ἅγιον Ὄρος

Οἰκουμενισμός καί Κόσμος