ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΛΥΚΟΦΙΛΟΥΣΑ

Ι.Μ.ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

• ΜΕΘΕΞΙΣ ΘΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ8 Δεκεμβρίου, 2025

  

  + Ὁ ἐλάχιστος καί ἁμαρτωλός πατέρας σας Γ. Ἐφραίμ

  ΜEΘΕΞΙΣ ΘΕΟΥ

  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

  17 Φεβρουαρίου 1980 – Σάββατο Β΄ Ἑβδομάδος Νηστειῶν

  Ὅλα αὐτά εἶναι καρπός καί μόχθος τῶν μοχθηρῶν ποδιῶν τοῦ Ἁγίου Γέροντός μου…

  Θάμβος καί ἔκπληξις Θεοῦ ἀπόψε στήν φτωχή προσευχή μου. Ὁ νοῦς ἐν γεύσει Θεοῦ. «Ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν».

  Ὅλα αὐτά εἶναι καρπός καί μόχθος τῶν μοχθηρῶν ποδιῶν τοῦ Ἁγίου Γέροντός μου, πού πραγματικά ἐκοπίασε μέσα στίς σπηλιές τοῦ Ἄθωνος μέ νηστεῖες, μέ ἀγρυπνίες, μέ κλαυθμούς καί δάκρυα.

  Ἐγώ δέ, ἔκτρωμα ἐλεεινό καί ἀπαίσιο· μοναχός ἀμόναχος· τεμπέλης τρώγοντας τούς κόπους τοῦ Πατέρα μου, Ἁγίου Ἰωσήφ. Ἄν τό ἔλεος τῶν πρεσβειῶν Του ἔλειπε, ἐγώ θά ἤμουν χαμένος ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως.

  Μέ θέλγει ἡ πανήγυρις τοῦ Οὐρανοῦ. Ἐκεῖ στά αἰώνια καί ἀναλλοίωτα ἀγαθά· ἐκεῖ ὅπου ἐπικρατεῖ καί μόνον ἡ σιωπή, ὡς τό μόνο πού μπορεῖ κανείς νά κάνῃ.

  Πότε ὅμως ὀφθήσομαι τό Πρόσωπον τοῦ Ἐρασμίου Πατέρα μου!!! Πότε θά χορτάσω ἀπό τήν δόξα Του! Ὤ, τί ὀμορφιά καί κάλλος! Ἐγώ δέ δυσωδία καί βρώμα καί χαρά τῶν δαιμόνων.

  Συγχώρεσέ με, Θεέ μου, τό μηδενικό τοῦ μηδενικοῦ. Μόνον ἡ ἐλεημοσύνη Σου μέ σώζει ἀπό τά κακά μου….

  ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ

  ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2022

• + Ὁ ἐλάχιστος καί ἁμαρτωλός πατέρας σας Γ. Ἐφραίμ8 Δεκεμβρίου, 2025

  ΜEΘΕΞΙΣ ΘΕΟΥ

  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

  

  18 Φεβρουαρίου 1980 – Κυριακή Β΄ Νηστειῶν

  Γιατί στήν ἐπαφή αὐτή ἡ ψυχή

  ἠλεκτρίζεται θεῖο ἠλεκτρισμό…

  Πάρα πολύ ὄμορφα ἀπόψε (ἔνοιωθα) στήν ἐπικοινωνία τῆς ἁμαρτωλῆς μου ψυχῆς μετά τοῦ ὑπερφώτου Θεοῦ. Ἄλλος κόσμος· ἄλλη βιοτή· ἄλλη ἀτμόσφαιρα ὁ οὐράνιος κόσμος.

  Θεέ μου, τί νά πῶ ὁ δυστυχής καί ἄπορος, μέ τό τί εἶσαι! Εἶσαι μιά φοβερή καί τρομερή ἀπόλαυσις. Εἶσαι ἀναφής, ἀλλά καί πάλι πῶς ψηλαφᾶσαι; Γιατί στήν ἐπαφή αὐτή ἡ ψυχή ἠλεκτρίζεται θεῖο ἠλεκτρισμό καί ἀπό τά μάτια τρέχουν – τρέχουν τά δάκρυα γλυκά καί ὄμορφα.

  Μά, στήν καρδιά τί συμβαίνει πάλι! Θεέ μου ἀνερμήνευτε, ἀνέκφραστε καί ἐράσμιε, τί νά πῶς ὁ δυστυχής γιά Σένα! Δέν ὑπάρχουν λόγια, δέν ὑπάρχει δυνατότης καί ἄνθρωπος ἱκανός γιά κάτι τέτοιο. Μόνον σιωπή, ἱερότης, σεβασμός, λατρεία καί θεία ἀγάπη ἐν ἐκπλήξει.

  Ἄχ, πόσο ἤθελα νά μήν ἤμουν πλέον στήν γῆ μέ τήν ἀβεβαιότητα τῆς σωτηρίας μου! Ἄχ, νά ἤμουν πιά στόν κόσμο τοῦ Θεοῦ μου, τοῦ Πατέρα μου, τῆς λατρείας μου. Ἐκεῖ αἰωνιότης, σιγουριά καί ἀσφάλεια.

  Κλαίω, γιατί εἶμαι ὁ μεγαλύτερος ἁμαρτωλός ἀπ᾿ ὅλο τόν κόσμο. Πενθῶ γιά τό ἀβέβαιο τῆς σωτηρίας μου. Δέν ξέρω, ἄν θά σωθῶ. Ἐδῶ εἶναι ὅλο τό θέμα. Οἴμοι! Ἄραγε θά φθάσω στό ἀχείμαστο λιμάνι τῆς αἰωνίου μακαριότητος; Ἄραγε θά ἰδῶ τήν δόξα τοῦ Θεοῦ μου;

  Λυπήσου με, Μονογενές Λόγε τοῦ Θεοῦ,

  Ἰησοῦ Χριστέ μου.

  ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ

  ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2022

• Τὸ πνεῦμα τῶν παλαιῶν Ἁγιορειτῶν. Ἀπὸ τὴν Ἀσκητικὴ καὶ Ἡσυχαστικὴ Ἁγιορείτικη Παράδοση8 Δεκεμβρίου, 2025

  

  Εἶ­πε Γέρων: «Γε­νι­κά οἱ πλη­ρο­φο­ρί­ες γιά τήν ζωή τῶν πα­λαι­ῶν πα­τέ­ρων εἶ­ναι πο­λύ λί­γες, για­τί πα­λαιά δέν ὑ­πῆρ­χε αὐ­τό τό πνεῦ­μα τῆς ἐ­ξε­ρε­ύ­νη­σης τῆς προ­σω­πι­κῆς ζω­ῆς. Ἦ­ταν ὁ κα­θέ­νας προ­ση­λω­μέ­νος στόν ἀ­γῶ­να του καί νά ἤ­ξε­ραν κά­τι οἱ ὑπο­τα­κτι­κοί, δέν τό ἔ­λε­γαν, τό κρα­τοῦ­σαν σάν μυ­στι­κό. Μόνο σέ μία πνευ­μα­τι­κή ἐ­πα­φή μέ ἄλ­λους πα­τέ­ρες μπο­ροῦ­σαν νά ποῦν κά­τι. Ἦ­ταν ἴ­διον τῶν πα­τέ­ρων αὐ­τή ἡ μυ­στι­κό­τη­τα τοῦ προ­σω­πι­κοῦ ἀ­γῶ­νος, ὁ φό­βος γιά τήν προ­βο­λή καί τήν ὑ­περ­βο­λή, τόν ἔ­παι­νο, τήν ἀν­θρω­πα­ρέ­σκεια. Δέν ἤ­θε­λαν νά χά­σουν αὐ­τά πού μέ τό­σο κό­πο προ­σπα­θοῦ­σαν νά κερ­δί­σουν».

  *

  Εἶ­πε Γέρων: «Ἦρ­θα τό 1936 στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Γνώ­ρι­σα τόν Ὅ­σιο Σι­λουα­νό, τόν π. Σω­φρό­νιο καί τόν πα­πα–Τύχωνα. Τότε δέν ἦ­ταν μό­νο ὁ Σι­λουα­νός, ἀλ­λά ὑ­πῆρ­χαν πολ­λοί Σι­λουα­νοί.

  »Ἡ κα­λο­γε­ρι­κή θέ­λει ἀ­γῶ­να, βί­α. Ὁ χει­ρό­τε­ρος ἐ­χθρός εἶ­ναι ὁ ἑ­αυ­τός μας. Ἡ με­γα­λύ­τε­ρη κα­τα­στρο­φή γιά τό νέ­ο μο­να­χό εἶ­ναι νά γυ­ρί­ζη ἀ­πό δῶ καί ἀ­πό κεῖ».

  *

  Εἶ­πε Γέ­ρων: «Ὅ­λοι οἱ πα­λαι­οί εἶ­χαν τήν ξε­νι­τεία­ ὡς μο­να­χι­κή ὑ­πο­χρέ­ω­ση. Σή­με­ρα ἐ­μεῖς οἱ νε­ώ­τε­ροι γυ­ρί­σα­με αὐ­τή τήν σε­λί­δα, τά ἔ­χου­με ξε­πε­ρά­σει αὐ­τά καί ξε­κι­νᾶ­με ἀ­πό πιό με­τά. Ἐ­κτός πάν­τα ἀ­πό ἐ­λα­χί­στους πού ἀ­γω­νί­ζον­ται».

  *

  Εἶ­πε Γέρων: «Πα­λαιά, ὅ­ταν πή­γαι­να σέ κά­ποι­ο Μο­να­στή­ρι καί ἔ­βλε­πα το­ύς πα­λαι­ο­ύς πα­τέ­ρες, μέ ἔ­πια­νε δέ­ος. Ἐ­μεῖς τώ­ρα ὑ­στε­ροῦ­με. Πα­λαιά, δέν ὑ­πῆρ­χαν δρό­μοι, καί ὅμως ὑ­πῆρ­χε κα­λύ­τε­ρη ἐ­πι­κοι­νω­νί­α με­τα­ξύ τῶν πα­τέ­ρων. Ὅ­που πη­γα­ί­να­με μέ τά πό­δια βα­δί­ζα­με καί συ­ναν­το­ύ­σα­με καί ἄλ­λους πα­τέ­ρες πού ὡ­δοι­πο­ροῦ­σαν. Οἱ δρό­μοι ζη­μί­ω­σαν τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος· ἔ­πρε­πε νά τό ἀ­φή­σουν ὅ­πως ἦ­ταν. Ὅ­ποι­ος ἀ­γα­ποῦ­σε τήν ἁ­πλή ζωή, ἄν καί κο­πι­α­στι­κή, θά ἐρ­χό­ταν, θά τά ἔ­βγα­ζε πέ­ρα καί θά συ­νε­χι­ζό­ταν ἡ πα­ρά­δο­ση. Μέ το­ύς δρό­μους αὐ­ξή­θη­καν οἱ προ­σκυ­νη­τές, καί τώ­ρα, γιά νά σέ φι­λο­ξε­νή­σουν τά Μο­να­στή­ρια, χρει­ά­ζε­ται δι­α­δι­κα­σί­α. Πα­λαιά, ὅ­που πή­γαι­νες σέ κρα­τοῦ­σαν. Ὅ­σο μπο­ροῦ­με νά ζοῦ­με ἁ­πλά καί τα­πει­νά, χω­ρίς πο­λυ­τέ­λει­ες καί νά μή βγα­ί­νου­με στόν κό­σμο. Αὐ­τό εἶ­ναι ἀ­σφά­λεια. Ὅ­ταν κα­νε­ίς βγῆ στόν κό­σμο, ζη­μι­ώ­νε­ται. Τό ἔ­ξω ἔ­φα­γε πολ­λο­ύς μο­να­χο­ύς».