Περί σωτηρίας ψυχῆς καί Παραδείσου
"ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ"
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
Τώρα τήν Ἄνοιξιν, πού ἡ φύσις φορεῖ τήν ὡραιοτέραν της στολήν, ἀνέκφραστος ἡ ἀπόλαυσις, ὅταν συνοδεύεται μέ πνευματικήν κατάστασιν. Ὄντως τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν ὁ ἅγιος Θεός! Δέν χορταίνει ἡ ψυχή νά θεωρῇ τό κάλλος τῆς φύσεως· ὤ, ἐάν ἀνεβάσῃ τόν νοῦν του καί ὑπέρ τήν γήινον ταύτην σφαῖραν, εἰς τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, εἰς τά ἀμήχανα κάλλη τοῦ παραδείσου, ἐκεῖ πλέον σταματᾶ τήν ἐνέργειάν του ὁ πεπερασμένος καί γήινος νοῦς.
Ἐάν ἐδῶ εἰς τήν ἐξορίαν, εἰς τήν γῆν τοῦ κλαυθμῶνος καί τῆς κατάρας, ἔδωκεν ὁ ἅγιος Θεός τοιαύτης καλλονῆς ἀπόλαυσιν, ποία ἆράγε ἔσται ἐκεῖ, πού κατοικεῖ Αὐτός ὁ Θεός; Ὄντως "οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ, πρός τήν μέλλουσαν δόξαν καί εὐτυχίαν"! (Ρωμ. 8,18).
Θέωσις, παιδί μου, εἰς τούς οὐρανούς· ἐκεῖ ἀφαιρέσει Κύριος ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν καί λύπην καί πόνον καί στεναγμόν· διότι ἐκεῖ βασιλεύει πολίτευμα ἀγγελικόν, ὅπου τό ἔργον ὕμνοι καί ὠδαί πνευματικαί!
Ἐκεῖ Σαββατισμός αἰώνιος! Ἐν χαρᾷ μετά τοῦ Πατρός μας Θεοῦ, πού μᾶς περιμένει, πότε νά γίνωμεν ἕτοιμοι, διά νά μᾶς καλέσῃ διά πάντα πλησίον Του! Ἐκεῖ κάθε σεσωσμένη ψυχή θά ζῇ μέσα εἰς ἄβυσσον ἀγάπης, γλυκύτητος, χαρᾶς, ἐκπλήξεως καί θάμβους!
2α. Θά ἔλθῃ καιρός, θά σημάνῃ ἡμέρα, θά ἔλθῃ στιγμή, ὅπου θά κλείσουν αὐτά τά μάτια καί θά ἀνοιχθοῦν τά τῆς ψυχῆς. Τότε θά ἴδωμεν νέον κόσμον, νέας ὑπάρξεις, καινήν κτίσιν, νέαν ζωήν μή ἔχουσαν τέρμα· ὁ τίτλος της: "Ἀθανασία ἄπειρος". Ἡ μεγάλη πατρίς ἄνω, ἄφθαρτος, αἰώνιος, ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἡ μήτηρ τῶν πρωτοτόκων, ἔνθα θά σκηνώσουν αἱ λελυτρωμέναι ψυχαί, τάς ὁποίας ἀπέπλυνεν ἐκ τοῦ ρύπου τό αἷμα τοῦ Ἀρνίου τοῦ ἀκάκου!
Τίς δύναται νά ἐκφράσῃ διά λόγου καί γραφίδος τήν χαράν, τήν ἀγαλλίασιν, τήν εὐτυχίαν τῶν σεσωσμένων ἐκείνων μακαρίων ψυχῶν; Μακάριοι οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθανόντες, ὅτι ἀναμένει αὐτούς ὁ πλοῦτος τῆς τοῦ Θεοῦ χρηστότητος. Μακάριος ὅστις κερδίσῃ λαχνόν διά τήν ἄνω πανήγυριν· πλοῦτος ἀναφαίρετος, δόξα ὡς Αὐτός ὁ Θεός εἶπε: "καί εἶπα υἱοί ὑψίστου, τέκνα Θεοῦ, κληρονόμοι Θεοῦ, συγκληρονόμοι Χριστοῦ".
Ὁ Κύριος πρό τοῦ πάθους παρεκάλει τόν Οὐράνιον Πατέρα διά τούς μαθητάς Του καί διά τούς μέλλοντας πιστεύειν δι᾿ αὐτῶν· "Πάτερ, οὕς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου" ( Ἰωάν. 17,24).
Πόση ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ δι᾿ ἡμᾶς! Ἔλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί ἐκρεμάσθη ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἀποδίδοντας εἰς ἡμᾶς τήν ἐλευθερίαν καί τήν ἐξόφλησιν τοῦ χρέους πρός τόν Οὐράνιόν Του Πατέρα· καί ὡς προσφιλέστατος ἀδελφός μᾶς ἀξιώνει τῆς συγκληρονομίας τοῦ ἀπείρου πλούτου τοῦ Οὐρανίου Του Πατρός!
Ὤ, ὁποία ἀγάπη πρός ἡμᾶς! Ὤ, τῆς ψυχρότητός μας πρός Αὐτόν! Ὤ, τῆς ἀχαριστίας μου πρός τόν εὐεργέτην μου! Θεέ μου, Θεέ μου, λυπήσου με καί μή μέ καταδικάσῃς ἀνταξίως τῶν ἔργων μου!
3η. Εἴθε ὁ Θεός καθώς πνευματικῶς μᾶς ἥνωσεν ἀρρήκτῳ δεσμῷ, οὕτω νά μᾶς ἀξιώσῃ καί εἰς τήν οὐράνιον Αὐτοῦ βασιλείαν νά εἴμεθα ὁμοῦ, ἵνα καθήμεθα εἰς τήν πνευματικήν Τράπεζαν τῶν Θείων Αὐτοῦ ἀγαθῶν ἐντρυφῶντες καί ἑνούμενοι μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα, ὅπου ὑπάρχουν ἐν Αὐτῷ οἱ ποταμοί οἱ ἀέναοι τῶν θείων Αὐτοῦ ναμάτων. Ὤ, τί μέγας προορισμός! Ὤ, τί μέγα ἀποκύημα τῶν προσκαίρων θλίψεων!
Τά τέκνα τοῦ Θεοῦ μέ στολάς οὐρανίους· λελαμπρυσμένα θά φαίνωνται τά θεῖα χαρακτηριστικά ἐν τῷ προσώπῳ αὐτῶν· θά εἰσέλθουν εἰς τήν πατρικήν κληρονομίαν, κατάπαυσιν πλέον αἰωνίαν!
Θά περιέρχωνται τά οὐράνια ἐκεῖνα σκηνώματα καί θεωροῦντες τόν ἄπειρον ἐκεῖνον πλοῦτον, θά διατελοῦν ἐν ἐκστάσει χωρίς νά ἀντιλαμβάνωνται ὅτι παρέρχονται αἰῶνες! Ὤ, τί μέγας προορισμός διά τόν ἄνθρωπον!
Ἀλλά εἰκών θλιβερά ἀμαυρώνει τήν ἀγαθήν θεωρίαν ταύτην· καί αὕτη ἐστί ὅτι πρῶτον ἐγώ δέν θά μετάσχω εἰς ὅλη αὐτήν τήν ἔνδοξον εὐτυχίαν, ἡ ὁποία τώρα μέν εἶναι θεωρία, κατόπιν θά λάβῃ σάρκα καί ὀστᾶ, δηλαδή τήν πραγματοποίησίν της· καί δεύτερον, ὅτι οἱ ἄνθρωποι βαδίζουν ἔχοντες ἄγνοιαν τοῦ μεγάλου τούτου προορισμοῦ, καί ὡς ἐκ τούτου ἡ ἄγνοια γεννᾷ τόν θάνατον ἀπό τόν Θεόν!
Ἡ ἁμαρτία ἦτο ἡ ἀρχική καταστροφή τῆς παραδεισιακῆς εὐτυχίας τοῦ ἀνθρώπου καί αὕτη συνεχίζει τό καταστρεπτικόν της ἔργον εἰσέτι ἐπί τούτου. Ἀλλοίμονον! Ὁ Ἅδης ποιμανεῖ ἡμᾶς.
Ὦ Θεέ μου, Σαβαώθ, φώτισον τό σκότος τῶν καρδιῶν μας, ἵνα ἴδωμέν Σε, τό ἀληθινόν φῶς, τό μακάριον φῶς, πού φωτίζει καί χαροποιεῖ τάς καρδίας τῶν φίλων Σου· φώτισον ἡμᾶς, ἵνα Σέ ἀκολουθήσωμεν μέχρι τῆς αἰωνίου καταπαύσεως. Ἀμήν.