Περί Ἐξομολογήσεως καί Πνευματικοῦ Ταμείου

2021-10-09

"ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ"

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ

Αὕτη ἡ ἐξομολόγησις μοῦ ἔδωσε χαράν εἰς τήν ψυχήν, διότι ἐχάρη ὁ Θεός καί οἱ ἄγγελοι, πού τήν περίμεναν ἀπό στιγμήν εἰς στιγμήν· κατώρθωσες νά καταισχύνῃς τόν διάβολον, πού χαίρει τόσον πολύ, ὅταν κρύβῃ τούς λογισμούς του κανείς ἀπό τόν πνευματικόν του πατέρα.

Τό φίδι, ὅταν βγῇ ἀπό τήν φωλιά του, τρέχει διά νά κρυφθῇ διότι αἰσθάνεται ὅτι θά τό κτυπήσουν. Ἔτσι καί ὁ διαβολικός λογισμός, πού εἶναι ὡσάν φαρμακερό φίδι. Ὅταν βγῇ ἀπό τό στόμα τοῦ ἀνθρώπου, διαλύεται καί ἐξαφανίζεται· διότι ἡ ἐξομολόγησις εἶναι ταπείνωσις, ὁπότε ὁ σατανᾶς οὔτε νά μυρισθῇ δέν δύναται τήν ταπείνωσιν, καί πῶς εἶναι δυνατόν νά σταθῇ μετά τήν ταπεινήν καί εἰλικρινῆ ἐξομολόγησιν;

Ἀλλά, παιδί μου, εὔχομαι καλήν ἀρχήν καί προσοχήν. Νά μήν ἐντρέπεσαι καθόλου ἐμένα· μή μέ ἐκλαμβάνῃς ὡς ἄνθρωπον, ἀλλά ὡς ἀντιπρόσωπον τοῦ Θεοῦ. Τά πάντα σου νά μοῦ λές ἔστω καί ἄν κάτι σοῦ λέγῃ ὁ λογισμός καί δι᾿ ἐμέ, διότι ἐγώ ἔχω πεῖραν τῶν διαβολικῶν ἐπηρειῶν καί γνωρίζω πῶς πολεμᾶ τόν ἄνθρωπον καί ὅτι τά πνευματικά παιδιά ἔχουν ἁπλῆν καρδίαν καί ἄν τούς ἔρχωνται λογισμοί κακοί, αὐτό ὀφείλεται εἰς τήν κακίαν τοῦ διαβόλου καί εἰς τόν ἐγωισμόν τοῦ παιδιοῦ, πού παραχωρεῖται νά ὑποπίπτῃ εἰς παρομοίους λογισμούς πρός τό πρόσωπον τοῦ Γέροντος, ὅπως ταπεινωθῇ περισσότερον.

Διά τοῦτο μή λυπῆσαι· θά χαίρωμαι πάντα, ὅταν μοῦ μιλᾶς ἐλεύθερα καί εἰλικρινά, διότι χωρίς καθαράν ἐξομολόγησιν δέν πρόκειται νά γίνῃ οὐδεμία πρόοδος εἰς τόν πνευματικόν τομέα.

2α. Λοιπόν, παιδί μου, μήν ἔχῃς καμμίαν μέριμναν· τό φορτίον ἀνέλαβα ἐγώ περί σοῦ· μόνον σέ παρακαλῶ νά ἡσυχάσῃς· ἐσύ μοῦ γράφεις διά γραφίδος, ἀλλά ἐγώ αἰσθάνομαι τήν δύναμιν, τήν ἔννοιαν, τήν οὐσίαν τῶν γραφομένων· εἰσέρχομαι εἰς τό πνεῦμα τῶν λόγων σου. Σέ ἱκετεύω, ἡσύχασε πλέον· ὅλα σοῦ εἶναι συγκεχωρημένα μέ τήν ἐξομολόγησιν πού κάνεις· ὁ σατανᾶς ἀντελήφθη τόν χαρακτῆρα σου καί σέ τυραννᾶ χωρίς νά συμβαίνῃ τι τό σοβαρόν· ὅσα μοῦ γράφεις, δηλαδή τούς λογισμούς πού σέ βασανίζουν, ὅλα εἶναι τέχνη τοῦ πονηροῦ διά νά σέ φέρῃ εἰς ἀπόγνωσιν, εἰς στενοχωρίαν κλπ. Ὅλα ὅσα συνέβησαν ρῖψε τα εἰς τόν αἰγιαλόν, εἰς τό βάθος, νά χαθοῦν· χάραξε τώρα νέαν πορείαν ζωῆς.

Ἐάν σκέπτεσαι τά ἴδια, νά ἠξεύρῃς ὅτι θά γίνῃς ἐπίχαρμα τῶν δαιμόνων· μόνον, σέ παρακαλῶ, κάνε μου ὑπακοήν· ἡ ἐξομολόγησίς σου τά ἔχει συγχωρήσει ὅλα· λοιπόν μή θέλῃ πάλιν νά ἀνακατεύῃς παλαιά χειρόγραφα ἐξωφλημένα· μή ξύνῃς πληγήν, πού τόσα ὑπέφερες ἐξ αὐτῆς· μή σέ πλανᾶ ὁ λογισμός, ὅτι ἐσύ φταῖς· ἐάν δέν τόν ἐπήγαινες εἰς τούς ἰατρούς κλπ, τότε δικαίως θά σέ ἐπολέμουν τοιοῦτοι λογισμοί· ἐνῷ τώρα ἐξετέλεσες τό καθῆκόν σου· ὁ Θεός ἠθέλησε νά τόν πάρῃ, μέ τόν σκοπόν πού γνωρίζει μόνον ἡ ἄπειρη σοφία Του καί ἐσύ νομίζεις, ὅτι ἐσύ τόν σκότωσες! Πρόσεξε τόν λογισμόν αὐτόν, νά μήν ἐμφωλεύσῃ εἰς τήν καρδίαν σου, διότι εἶναι τέχνη τοῦ διαβόλου, διά νά σοῦ προξενήσῃ κακόν, πού αὐτός γνωρίζει ὡς ἔμπειρος ἀπατεῶνας, ὁ ὁποῖος διά τῆς ἀπογνώσεως ἔχει καταποντίσει πλήθη ἀναρίθμητα εἰς τά βάθη τῆς κολάσεως.

Τέχνη τοῦ διαβόλου εἶναι, ὅταν συμβῇ κάτι καί βλέπῃ πώς στενοχωρεῖται ὁ ἄνθρωπος, ἀμέσως νά φέρῃ ἕνα σωρό σκέψεις δῆθεν δικαιολογημένας, ὥστε νά ὁδηγήσῃ τόν ταλαίπωρον ἄνθρωπον εἰς μεγάλην φουρτούνα, διά νά τόν καταποντίσῃ· (εἰς τήν ἀναμπουμπούλα χαίρεται ἡ ἀλεποῦ)· καί ὅταν παρέλθῃ ἡ φουρτούνα, βλέπει ὅτι ἐκινδύνευε νά πνιγῇ μέσα "σέ μιά κουταλιά νερό".

3η. Ταπεινώσου καί ἐξομολογοῦ εἰς τό ἑξῆς, διότι ἡ ἐξομολόγησις ἐμπερικλείει τήν ἁγιωτάτην ταπείνωσιν, ἄνευ τῆς ὁποίας δέν σώζεται κανείς. Χαρά μεγάλη διά τόν διάβολον, ὅταν κατορθώσῃ καί πείσῃ τόν ἄνθρωπον νά κρύψῃ τούς διαβολικούς λογισμούς· καί τοῦτο διότι θά πετύχῃ τόν μελετώμενον ψυχοφθόρον σκοπόν του.

4η. Ἄς ἐξομολογούμεθα συχνά μέ εὐλάβειαν καί καθαράν συνείδησιν. Νά τηρῶμεν τάς ἐντολάς τοῦ πνευματικοῦ. Νά προσευχώμεθα ἀδιαλείπτως. Νά ἔχωμεν τήν μνήμην θανάτου καί δυνατός ὁ Θεός νά μᾶς ἀξιώσῃ τῆς ἄλλης ζωῆς κοντά Του, διά νά συγχαίρωμεν μέ τούς ἁγίους, εἰς τήν θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν.

5η. Σοῦ ἔχω γράψει περί τῆς συνειδήσεως, ὅτι πρέπει νά προσέχωμεν, νά μή πράττωμεν κάτι, πού θά γίνῃ αἰτία, νά μᾶς ἐλέγξῃ καί νά μᾶς καταδικάσῃ.

Ἔχε κατά νοῦν, ὅτι ὁ Θεός βλέπει τά πάντα καί οὐδέν κρυπτόν ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν Του. Καί πῶς θά εἴπω ψέμματα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Οὐκ οἶδας ὅτι τό ψέμμα εἶναι ἐκ τοῦ διαβόλου καί μή προσέχοντας γίνεται συνήθεια, κατόπιν ἕξις καί πάθος, καί ὅτι ψεῦσται "Βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομοῦσι";

Φοβοῦ τόν Θεόν· δέν ἀναπαύεται ὁ Θεός διά μέσου ὑλικῶν προσφορῶν, ὅταν ἐγκαταλείπωμεν τήν ἔσωθεν ἐπιμέλειαν τῆς καρδίας· ἀλλά εἶναι ἀνάγκη καί τοῦτο ποιῆσαι κἀκεῖνο μή ἀφιέναι.

Ἐπιμελοῦ τό συνειδός· διότι οὐκ οἴδαμεν τήν ὥραν τοῦ θανάτου. Καί ἐάν δέν ἀποδώσωμεν εἰς τόν χρεωφειλέτην, ὅσα τοῦ ὀφείλομεν, θά μᾶς κατηγορήσῃ σφοδρῶς, χωρίς ἀνοχήν· καί τότε, ὅπερ καί ἀλλοίμονον, φραγήσεται τό στόμα ἡμῶν, μή ἔχον τί ἀπολογήσασθαι.

6η. Κάθε νύκτα κάμε κριτικήν τό πῶς διῆλθες τήν ἡμέραν, καί τό πρωί, πῶς ἐπέρασεν ἡ νύκτα, ὥστε νά ἠξεύρῃς τί ταμεῖον ἔχει ἡ ψυχή σου· καί ἄν ζημίαν οἶδας, προσπάθησον νά τήν ἀνακαλέσῃς διά τῆς προσοχῆς καί βίας· ἄν δέ αὔξησιν δόξαζε τόν ἀφανῆ ἀρωγόν σου, τόν Θεόν.

Μήν ἀφήσης τόν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεώς σου ἐπί πολύ, ἀλλά συντόμως δίδε ὅ,τι ζητεῖ, μήπως σέ ὁδηγήσῃ εἰς τόν κριτήν καί εἰς τήν φυλακήν. Ζητεῖ τό συνειδός τήν ἐπιμέλειαν καί τήν ἐπανάκτησιν τοῦ κανόνος καί τῆς προσευχῆς; Δῶσε τα καί ἰδού ἀπηλλάγης τῆς ὁδοῦ πρός τόν κριτήν. Μήν ἐξασθενήσῃς τήν σωτήριον φωνήν τῆς συνειδήσεως ἐν τῇ καταφρονήσει αὐτῆς, διότι θά μεταμεληθῇς εἰς τό ὕστερον χωρίς ὄφελος.

7η. Προσέχετε νά εἶσθε εἰλικρινεῖς εἰς τάς πράξεις σας, καθώς καί εἰς τούς λόγους, ἰδίως εἰς τά ἐξαγορεύσεις σας· διότι ὁ Θεός ἐτάζει καρδίας καί νεφρούς καί τίποτε δέν εἶναι σκοτεινόν εἰς τήν διόρασιν τοῦ ἀκοιμήτου Αὐτοῦ Ὀφθαλμοῦ.

Φοβηθῆτε τόν Θεόν· ὁ Θεός δέν μυκτηρίζεται, δέν ξεγελιέται· παιδεύει αὐστηρά, ὅταν δέν ἴδῃ εἰλικρίνειαν. Διά τοῦτο προσέχετε· ὅπως πράττετε τήν παρακοήν, τήν κρυφήν ἁμαρτίαν, ἔτσι καί νά τήν θεατρίζετε εἰς τήν ἐξομολόγησιν· μή σᾶς νικᾷ ὁ ἐγωισμός καί σκεπάζετε τήν ἀλήθειαν καί μένετε ἀδιόρθωτοι καί ἐμπαθεῖς.

Προσέχετε· τά χρόνια περνοῦν, κυλοῦν καί ὁ θάνατος ἔρχεται εἰς ὥραν, πού ἡμεῖς δέν περιμένομεν· καί οὕτω ἀνέτοιμοι φεύγομεν, μέ κατακεκριμμένην τήν συνείδησιν, ἡ ὁποία θά μᾶς κατηγορήσῃ εἰς τό φοβερόν κριτήριον τοῦ Θεοῦ.