Περί Μοναχισμοῦ, Παρθενίας καί Ἁγνότητος ΜΕΡΟΣ 2ο

2021-11-27

2α. Τά ἄνω φρονεῖτε· τά ἄνω ζητεῖτε· τό γάρ πολίτευμα ἡμῶν, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει.

Ὤ, τί εὐτυχία κρύβει ὁ μοναχισμός! Ὤ, πολυτέλεια τοῦ οὐρανοῦ, πῶς θέλγει τον μονάζοντα καί βιώνοντα τήν ἡσυχίαν καί φεύγοντα τόν μάταιον κόσμον! Πόσον ὁ νοῦς εἰς τόν ἥσυχον τόπον ἕλκεται πρός τά ἄνω καί διαβαίνει ἀπό γνώσεως εἰς γνῶσιν, ἀπό θεωρίας εἰς θεωρίαν, ἀναβάσεις θέμενος ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, τόν Θεόν μόνον κατοπτριζόμενος μέ θεῖον ἔρωτα! Ὤ, βάθος πλούτου καί γνώσεως Θεοῦ! Ὄντως οἱ τήν ἔρημον περιπολεύοντες ἄσημοι μοναχοί φιλόσοφοι κατά Θεόν ὑπῆρχον· εἰς τήν γῆν περιεπάτουν, ἀλλά εἰς τόν οὐρανόν διέτριβον διά θεωρίας καί ἔρωτος.

Ὤ μοναχισμέ, ὁποῖος ἐν τῇ δόξῃ σου! Ὅταν ἡσυχάσῃ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τούς θορύβους καί μονάσῃ ὑπό τήν ὁδηγίαν καί ἐποπτείαν ἀκριβοῦς ὁδηγοῦ, τότε ὁδηγεῖται εἰς τήν ἐσωτερικήν δόξαν τοῦ μοναχισμοῦ.

Ἡ πάλη ἡμῶν εἶναι πρός ἐξουσίας, πρός ἀρχάς, πρός δυνάμεις σκοτεινάς καί παμπονήρους, πρός λίαν ἐμπειροπολέμους παρατάξεις, πρός τήν σάρκα καί τόν κόσμον τῶν παθῶν, πού ὁμοιάζουν μέ πληγάς, πού πονοῦν τρομερά, καί χρειάζεται τρόπος, χρόνος, ὑπομονή καί ἐπιμέλεια διά νά θεραπευθοῦν.

Βλέπομεν τούς ἁγίους πατέρας εἰς τά πρῶτα των χρόνια. Ὑπέφεραν ξηρασίας, ἀπογοητεύσεις τρομεράς καί πολλούς ἐξοντωτικούς πειρασμούς· ἐκράτησαν γερά τήν ὑπομονήν καί τήν βίαν καί κατόπιν τούς ἐπεσκέφθη ἡ χάρις, ἀναλόγως πρός ὅ,τι ὑπέμειναν προηγουμένως.

3η. (Ὁ Γέροντας γράφει πρός μοναχάς περί τοῦ παρθενικοῦ βίου).

Ὁ παρθενικός βίος παρομοιάζεται μέ τήν εἰκόνα τοῦ πλοιαρίου, πού διά παντός παλαίει μέ τήν ἀδιάκοπον καί σκληράν φουρτούνα καί λιμάνι καταφυγῆς δέν φαίνεται πουθενά, ἀλλά συνεχῶς κλυδωνίζεται ἐπί τῶν κυμάτων. Διότι ἡ παρθένος φέρει ἐντός της τήν φλόγα τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος καί διά τοῦτο οὐδεμία ἀνακωχή ἐπιτρέπεται, ἀλλά διά παντός πόλεμος καί τά ὅπλα ἀνά χεῖρας.

Καί ἐνῷ ἡ ἔγγαμος γυνή, ὅταν ἡ φουρτούνα ἐκσπάσῃ, καταφεύγει ἀμέσως εἰς τό λιμάνι, τό ὁποῖον εἶναι ἡ συζυγική ἕνωσις, καί οὕτω διαφεύγει τόν κίνδυνον, ἡ παρθένος ὅμως ὀφείλει ἀψηφῶντας τάς φουρτούνας, νά προχωρῇ εἰς τό ἀνοικτόν πέλαγος καί κρατοῦσα σταθερῶς τό τιμόνι τοῦ καραβιοῦ τῆς ψυχῆς της, νά παλαίῃ μέ τά ἀγριεμένα κύματα τῆς σαρκός, ἐπικαλουμένη ἀδιακόπως τόν Ἰησοῦν, ἕως ὅτου προφθάσῃ Ἐκεῖνος καί ἐπιτιμήσῃ τῇ θαλάσσῃ καί εἴπῃ αὐτῇ: "Σιώπα, πεφίμωσο".

Ὤ, πόσον ὑψηλή ἡ ἁγνεία! Πόσον λάμπει ἡ ὁλόφωτος στολή της καί πόσον μεγίστην παρρησίαν κέκτηται, διότι, ὄχι μόνον ἐξομοιοῖ τόν ἄνθρωπον μέ τούς ἀγγέλους, ἀλλά τόν ἀναβιβάζει καί ὑπέρ αὐτούς.

Οἱ ἄγγελοι ἀκόπως διατελοῦν ἐν ἁγνείᾳ, διότι φυσικῶς βαδίζουν, ἐνῷ ἡ παρθένος ὑπέρ φύσιν τήν πορείαν ἔθηκε· καί ὄχι μόνον ἔχει τόν ἀγῶνα νά στρέψῃ τήν φύσιν εἰς ἄλλην κατεύθυνσιν, ἀλλά ἔχει καί τήν διηνεκῆ πάλην καί τήν διά βίου προσπάθειαν κατά τῶν φοβερῶν δαιμόνων, πού τρίζουν τούς ὀδόντας τῆς κακίας των, νά διαστρέψουν τάς εὐθείας ὁδούς τοῦ Κυρίου, νά ἀποσπάσουν δηλαδή τήν καθαράν νύμφην τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἀγάπην Αὐτοῦ καί νά τήν καταστήσουν κτῆνος, δίκην χοίρου, κατεσθίουσαν τόν βοῦρκον τῆς ἐμπαθοῦς ἡδονῆς.

Ἄς κοπιάσωμεν, τέκνα μου, ἄς ἀγωνισθῶμεν· ἄς τρέξωμεν, ὅπως καταλάβωμεν τό βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως, διότι ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός πάρεστι, παρακολουθῶν μετά συμπαθείας τόν ἀγῶνα ἑκάστου, διά νά ἀπολαύσωμεν τῆς ὁμοιότητος Αὐτοῦ, ὅταν φανερωθῇ, καθώς ἔγγραψε καί ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος: "Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν Αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ".

Αἱ κόραι ἐγκαταλείπουν τούς προσφιλεῖς των γονεῖς καί ἀδελφούς καί οἰκείους καί προσκολλῶνται διά γάμου ἀνδρί θνητῷ καί ὑπομένουν τάς ἀδυναμίας, τάς δυστροπίας, τά πάθη αὐτοῦ, ἄν τύχῃ τοιοῦτος, ἐνίοτε δαρμούς καί ὕβρεις καί δέν τόν ἐγκαταλείπουν ἕνεκεν δεσμοῦ μυστηρίου γάμου ἤ διά συντήρησιν καί ἱκανοποίησιν τῆς σαρκικῆς αὐτῶν ἐπιθυμίας.

Ὑμεῖς ἀντ᾿ αὐτῶν νυμφεύεσθε τόν ἄφθαρτον Νυμφίον Χριστόν, ἐγκαταλείπουσαι γονεῖς καί πᾶν τῶν τοῦ ματαίου τούτου κόσμου ἀγαθῶν, πρός τήν μετά τοῦ Χριστοῦ ἕνωσιν, διά πνευματικοῦ γάμου, ἀκολουθοῦσαι ἀγαπητικῶς τόν Ἰησοῦν, ὁ Ὁποῖος δι᾿ ὑμᾶς ὑπέμεινε Σταυρόν καί θάνατον καί σᾶς ἐχάρισεν προῖκαν ἀμύθητον, τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, καί ἀπό πτωχάς καί ρυπαράς, σᾶς ἔστεψε βασιλίσσας, νά ἀπολαμβάνετε εἰς τούς οὐρανούς ὑπέρ αὐτοκράτορας δόξαν καί εὐφροσύνην.

Πόσον ἀσυγκρίτως ὑπερέχει ἡ χάρις τῆς παρθενίας καί πόσον ὑψηλοτέρα εἶναι ἡ δωρεά τοῦ μυστηρίου τῆς πνευματικῆς μυστικῆς συζεύξεως μετά τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ ἀπό τόν σαρκικόν γάμον! Καί τοῦτο, διότι ὁ Νυμφίος εἶναι οὐράνιος, εἶναι ἄσπιλος, εἶναι αἰώνιος καί Θεός!

Ἐάν εἰς τούς κοινούς γάμους βλέπωμεν τήν γυναῖκα νά ἀναδεικνύεται ἡρωίς ὑπομονῆς καί καρτερίας τῶν θλίψεων, τῶν στενοχωριῶν καί δυσκολιῶν τῆς συζυγικῆς ζωῆς, τῶν ὕβρεων, τῶν παθῶν, τῶν δαρμῶν τοῦ συζύγου καί τῶν ὑπέρ τάς δυνάμεις της δυσκολιῶν τῆς ἀνατροφῆς καί λοιπῆς κηδεμονίας τῶν τέκνων, τότε, ὤ, τότε, πόσον ἀξιοκατάκριτοι θά εἴμεθα ἡμεῖς, ὅταν δέν δείξωμεν ὑπομονήν, βίαν, ὑπακοήν καί ὅλα ὅσα ἀπαιτεῖ ὁ χρηστός ζυγός τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ, εἰς ὑψηλότερον βαθμόν τῆς συζύγου γυναικός! Ὀφείλομεν λοιπόν νά ἐπιδείξωμεν πολιτείαν ἀνάλογον τοῦ ἐξαιρέτου τῆς κλήσεως καί τῶν ἐπικειμένων ἐπάθλων καί αἰωνίων βραβείων τοῦ οὐρανοῦ.


ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ  ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ

ΕΚΔΟΣΙΣ:ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ