Ἀρχή καί τέλος παντός ἀγαθοῦ εἶναι ὁ Χριστός Μέρος Β΄

      Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου

Τό πονηρόν πνεῦμα τῆς ὑπερηφανείας, ὅταν μᾶς πολεμᾷ, ποτέ δέν θά λείψουν αἱ πτώσεις· καί αἱ πτώσεις θά μᾶς χαρίσουν τήν ἐπίγνωσιν τῆς ἀθλιότητός μας καί θά ἀξιωθῶμεν τῆς ταπεινώσεως, ὁπότε πάρεστι ὁ Χριστός, ὁ ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί πρᾶος τῇ ψυχῇ. Τότε ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ γλυκύτης θά βασιλεύῃ εἰς τήν ψυχήν μας καί ἡ μακαριότης θά θάλπῃ τήν καρδίαν μας.

Βιάζεσθε, τέκνα μου, εἰς τόν πνευματικόν ἀγῶνα. Μή λησμονῆτε τήν πολλήν ἐμπειρίαν τοῦ διαβόλου καί τήν ἰδικήν μας ἀσθένειαν. Ὅπως τό φθινοπωρινόν φύλλον, πού πίπτει μέ τόν ἐλάχιστον ἄνεμον, οὕτω καί ἡμεῖς πίπτομεν καί εἰς τόν μικρότατον πειρασμόν καί δοκιμασίαν ὅταν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν συμμαχῇ μαζί μας· καί πότε συμμαχεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μεθ' ἡμῶν; Τότε μόνον, ὅταν τό ταπεινόν φρόνημα ποδηγετῇ κάθε μας σκέψιν καί ἔργον.

Ἄς αὐξηθῇ εἰς τήν ψυχήν σου ἡ ἀληθινή καί γνήσια ταπεινοφροσύνη, διά τῆς ὁποίας φυλάσσεται ὁ καρπός τῆς ψυχῆς. Ὁ σατανᾶς εἰς τούς ἀγωνιζομένους πειρᾶται κλέψαι τόν σκοπόν τοῦ ἀγῶνος· καί τό κλέψιμον εἶναι τό νά ὑπερηφανευθῇ ὁ ἄνθρωπος, ὥστε ὅ,τι καί ἐάν ποιῇ, νά οἴεται ὅτι διά τῆς αὐτοῦ προκοπῆς καί βίας ἀπέκτησε τήν τάδε καί τάδε ἀρετήν· καί τοιουτοτρόπως μένει κόπος χωρίς μισθόν, ἀγών χωρίς ἐλπίδα καί ἐργασία ἄνευ ἐκτιμήσεως.

Μή φοβοῦ ἀοράτους ἐχθρούς, ὅταν Χριστόν ἐνδέδυσαι· τότε καί τρέμε, ὅταν δέν βλέπῃς τήν χάριν ἕνεκεν κριμάτων, νά σέ φρουρῇ· ἀλλά καί τότε "οὐδέν κακόν ἀμιγές καλοῦ"· φρόντιζε λειτουργεῖν τῷ Θεῷ ἐν φόβῳ καί τρόμῳ, διότι ὁ δεινός ὑποσκελιστής τῶν ἀγωνιζομένων καιροφυλακτεῖ καιρόν ἀμελείας καί τότε ἐκπηδᾷ μέ μανίαν -ὁ Θεός νά τον καταργήσῃ- καί ζητεῖ ἡμᾶς, εἰ δυνατόν συσσώμους, νά μᾶς κατεβάσῃ εἰς τόν ᾂδην.